1. A słabego w wierze przyjmujcie, nie
wdając się w ocenę jego poglądów.
2. Jeden wierzy, ze może jeść wszystko,
słaby zaś jarzynę jada.
3. Niechże ten, kto je, nie pogardza tym,
który nie je, a kto nie je, niech nie osadza
tego, który je; albowiem Bóg go przyjął.
4. Kimże ty jesteś, ze osadzasz cudzego
sługę? Czy stoi, czy pada, do pana swego
należy; ostoi się jednak, bo Pan ma moc
podtrzymać go.
5. Jeden robi różnice miedzy dniem a
dniem, drugi zaś każdy dzień ocenia jednakowo;
niechaj każdy pozostanie przy swoim
zdaniu.
6. Kto przestrzega dnia, dla Pana przestrzega;
kto je, dla Pana je, dziękuje bowiem
Bogu; a kto nie je, dla Pana nie je,
i dziękuje Bogu.
7. Albowiem nikt z nas dla siebie nie żyje
i nikt dla siebie nie umiera;
8. bo jeśli żyjemy, dla Pana żyjemy; jeśli
umieramy, dla Pana umieramy; przeto czy
żyjemy, czy umieramy, Pańscy jesteśmy.
9. Na to bowiem Chrystus umarł i ożył,
aby i nad umarłymi i nad żywymi panować.
10. Ty zaś czemu osadzasz swego brata?
Albo i ty, czemu pogardzasz swoim bratem?
Wszak wszyscy staniemy przed sadem
Bożym.
11. Bo napisano: Jakom żyw, mówi Pan,
ugnie się przede mną wszelkie kolano i
wszelki język wyznawać będzie Boga.
12. Tak wiec każdy z nas za samego siebie
zda sprawę Bogu.
13. Przeto nie osadzajmy już jedni drugich,
ale raczej baczcie, aby nie dawać bratu
powodu do upadku lub zgorszenia.
14. Wiem i jestem przekonany w Panu
Jezusie, ze nie ma niczego, co by samo w
sobie było nieczyste; nieczyste jest jedynie
dla tego, kto je za nieczyste uważa.
15. Jeżeli zaś z powodu pokarmu trapi się
twój brat, to już nie postępujesz zgodnie z
miłością; nie zatracaj przez swój pokarm
tego, za którego Chrystus umarł.
16. Niechże tedy to, co jest dobrem waszym,
nie będzie powodem do bluźnierstwa.
17. Albowiem Królestwo Boże, to nie pokarm
i napój, lecz sprawiedliwość i pokój,
i radość w Duchu Świętym.
18. Bo kto w tym służy Chrystusowi, miły
jest Bogu i przyjemny ludziom.
19. Dążmy wiec do tego, co służy ku pokojowi
i ku wzajemnemu zbudowaniu.

(Rz 14: 1-19)